ما سجده به خم گيسوي تو نموديم روزي كه تماشاي كل تو نموديم
بي واهمه زنجير خرد پاره نموديم تا دست در آن حلقه گيس تو نموديم
با رويش اولين دانه ادراك پروانه صفت رو به سوي تو نموديم
در حلقه كيهاني دادي ندايم تا صحبتي از سلسله موي تو نموديم
از نقطه خاموشي خوانديم صدافسون آن دم كه نظر نرگس جادوي تو نموديم
بي بوي تو گلشن چو كوير است عادت به گل روي و بوي تو نموديم
جهان در جان من لبریز و من حیران در خوابم
چو می جویم ترا در خود، نمی یابم ، نمی یابم
کویری تشنه کامم ، پی باریدن باران
ببار بر من که بی لطفت ترا هرگز نمی یابم
« چه داند جزء راه کل خود را - مگر هم کل فرستد رهنمونم »
صدایت می زنم جانا ، نگاهم کن که رحمانی
بدون حلقه ات یارب ، نشان از تو نمی یابم
تنم تب دارد و گردم پی درمان بی تابی
ببار بر جان تب دارم که درمانی نمی یابم
در رهگذار باد
در این سفر
از نیستی
به میانی تهی و سرد
گریزانم باز
فریاد ها زده ام
از نفس قفس ، از بند آدم ها و خود ها
سیاهی آسمانش انبوه ایستادنهای واهی
نفس ستاره هایش ز یاد برده ام و در پی چراغی دوباره
در من پایکوبان و شادان از سرودها ، همسفران با کوله هایی از بها
نادان از تسهیلات نابش
دیده ام نهایت ریشه و پایدارم را
در خاک و حرمت خاک
امروز لحظه موعود است
و من در نی نی چشمانت خود را باختم
و دینم را به جامه کفر بخشیدم
و سفیدی را در گرو سیاهی نهادم
و بهشت را به دوزخی مهیب
شاید مسیری بی بازگشت
تا عمق دره های بی هویتی
اینجا موج است و بیداری
آن سو رخوت تلخ و جدایی
تو گه چون البرز ، سترگ ، پیروز دنیایی
مامن شانه سپیدت ، آنجا که اشک می شکند سکوت سینه را
وفای جنگلی با خزر ، محلت بارانی با جلگه
هم سو تشنگی است و فراموشی
تنها اینجا امید است و ایمان
من که جا مانده جاده وفایم
من که سوخته دل بازی های مجهولم
من که تا آخرین غروب ساحلت می مانم
من که از پلک بر هم زدنی هم گذشتم
من که تنها تو را خیره به نظاره نشسته ام
من که دستانم گلی خوشرنگ در بر خویش دارد
و خدائی که همین جا
لبخند پر معنایش از سپیدی موج پیداست
تو ای مهربان والا
من در میان تو به کجا میروم ؟
تو که صدای جاویدی و سکوتی نیست بی تو
همه بیدار است ، نور و شعف و روشنایی
کودک دیروز سرمایی من
قاصدک خوش خبر صحرای مهر
تو سوار بر پرتو مهتاب از سرزمین پریان آمده ای
چهره پر نور پری رخ منظری ست شما را
نو را می شناسم کودک سبز آغاز بهار
چشمان نورانی تو ، چشمه سار هستی من
جنگل انبوه گیسوانت مرا بی نیاز جهان کرد
طراوت و شبنم و عطر پونه می نوشم از تن تو
کودک رویائی دیروز ، اسرار بزرگ قلب کوچک
صدای دریا در گوش تست می دانم
افسوس که اینجا برای تو سرد است و کوچک
پرستوی غمین تلخی مکن
این قلب پر حرارت آشیان تست
بمان
تو بگو ، همه مهتاب ها و ابرها را شعری بگو
بهر من حیران
و بکش تصویر رویای بزرگت با من را
ماهی کوچک پر امید باز گرد
با خرمنی از ستاره های نقره ای
چه پر شر و شوری هنوز
تنها نامی مانده ز جا
پر غوغاست لیک
همانند آمدنت در فصل بهار گذشتی
چه فرق دارد ؟ سلامی و پیامی ، باشد یا نباشد
دوست شاعر می گفت : این بد ترین نوع دلتنگی ست
به صبا سلامت می سپارم
به عطر دلکش اقاقی ، به قاصدک های این باغ
چه خون ها که جاری نکردم از دلت!
چه نا مرادی ها ،بر الماس دیده روا نداشته ام!
تو بهاری
تو خود نسیم دلفریب دریایی
تو ساحل آرام سپید ماندگاری
به تو سلام می کنم
و تا ابد در انتظار خواهم ماند
سوسن وحشی دشت.
سیلی سرما در اوج زمستان ،تن عریان درختان و جاده ای که
انتهایش پیدا نبود.درد و خطر بیداد می کند .
هر روز بوی مرگ می آید،بوی نابودی محض.
تنها چراغی در پیش و امیدنجات در محرمی ست پیش روی.
در غفلتی که طراران ربوده اند رمه ات را....
و بازی را ادامه می دهی.... .
نیست می شود هر روز گلستان خرمی ،
چراگاهی ست شیرین ،کویری خواهی شد
که می آزارد رهگذر غریبی را،خار تلخ بیابانش
فردا خواهم آمد
و در این وسعت خاک
هرکجا گلهای نیایش رست
همه را خواهم چید
و به تنهایی تو
که به اندازه یک بودن
در عمق ، وجود می گیرد
خواهم داد .
فردا خواهم آمد
و برایت گل نیلوفر و یاس را خواهم آورد
تا کنار زمزمه بانگ اذان ،
دل نورانی تو ، از نور سرشار شود .
فردا خواهم آمد
دستانم سرشار از مهر خداست ،
و اشک هایم از بودن او جاری است
و محبت را با پیرهنی از جنس بلور
که به اندازه آرامش من جا دارد
تک و تنها خواهم آورد
فردا خواهم آمد
و فریاد خواهم زد
ای صنوبرها ، ای اقاقیها ، ای شقایق ها ، ای کبوتر ها
سر سبز شوید ،
من نور خدا را ،
از ژرفای نگاهش دیدم ،
و به خدایی که در همین شب بوهاست ،
ایمان آوردم .
