سرزمین مادری

نوشیدن جرعه های مستی آور نگاهت

توازن رقص گلبرگها را مانی ،  بلندای سرو را

عطری در عمق حافظه جانم

هرگز نخواهم به فراموشی سپردن

همچو امانتی از جنس عشق

بر لوح دل خویش آویز کرده ام

نام و عشق واشتیاق و عطش و جاذبه دستانت

آنچنان لیلی که همه مجنون ها و عاشقان در بند ایشان قیامت ها کنند

حق ادای جاذبه  نگاهی ست

این عطش خشکیده بر  لبان را

نوازش ساقه های گل رز مخملی را

مرهمی باشد  و حصل اشک ها ی در تاریکی

نام تو ذکر مداوم   ، اندیشه ات غالب همه اوهام من

حسرتت همچو حسرت مومن  درختان بهشت را

بهترین دلیل بودن    ،   آسمانی ترین  بوسه عشق

نشانت را نمی یابم

لحظه   رفتنت

خوب در خاطر دارم

گذشتن از من را

و خامی کودکانه ام  را

نشانی را درست آمده ام  ، نیست اثری  از رد و بویی !

گوییا همین نزدیکی بود  همین دیروز

آمدنت را خوب بخاطر دارم  ، آن ظهر عزا  را

و بیهوده رفتنت

در پاسخ اعتراض خویش

هم سکوت است و هم شرم  

دلیل و بهانه ای در دست نیست   

-از پا مانده ام.

وقتی در عدالتخانه خویش هم شرمسارم

هم متهم و هم وکیل مدافع تویی.

به رسم گمراهان تکرر و اصرار به تاریکی 

وقتی معادله ای را بارها  به نتیجه رسانده ای  و نیک می دانی سنگینی شب را.

جنود خداست و لشکر شیطان ، تنها  دو مسیر  ،

دولباس و رنگ وقت انتخاب و ماندن بر سر پیمان خویش

 دوباره    پرده   براُفتد   و    ارغوان   جام ه دَرانی    کند