سرزمین مادری

نوشیدن جرعه های مستی آور نگاهت

توازن رقص گلبرگها را مانی ،  بلندای سرو را

عطری در عمق حافظه جانم

هرگز نخواهم به فراموشی سپردن

همچو امانتی از جنس عشق

بر لوح دل خویش آویز کرده ام

نام و عشق واشتیاق و عطش و جاذبه دستانت

آنچنان لیلی که همه مجنون ها و عاشقان در بند ایشان قیامت ها کنند

حق ادای جاذبه  نگاهی ست

این عطش خشکیده بر  لبان را

نوازش ساقه های گل رز مخملی را

مرهمی باشد  و حصل اشک ها ی در تاریکی

نام تو ذکر مداوم   ، اندیشه ات غالب همه اوهام من

حسرتت همچو حسرت مومن  درختان بهشت را

بهترین دلیل بودن    ،   آسمانی ترین  بوسه عشق

نشانت را نمی یابم

لحظه   رفتنت

خوب در خاطر دارم

گذشتن از من را

و خامی کودکانه ام  را

نشانی را درست آمده ام  ، نیست اثری  از رد و بویی !

گوییا همین نزدیکی بود  همین دیروز

آمدنت را خوب بخاطر دارم  ، آن ظهر عزا  را

و بیهوده رفتنت

در پاسخ اعتراض خویش

هم سکوت است و هم شرم  

دلیل و بهانه ای در دست نیست   

-از پا مانده ام.

وقتی در عدالتخانه خویش هم شرمسارم

هم متهم و هم وکیل مدافع تویی.

به رسم گمراهان تکرر و اصرار به تاریکی 

وقتی معادله ای را بارها  به نتیجه رسانده ای  و نیک می دانی سنگینی شب را.

جنود خداست و لشکر شیطان ، تنها  دو مسیر  ،

دولباس و رنگ وقت انتخاب و ماندن بر سر پیمان خویش

 دوباره    پرده   براُفتد   و    ارغوان   جام ه دَرانی    کند  

 دارم از چشمان تو اميد ياريها هنوز

گر چه هستم همنشين با بي قراريها هنوز

با وجود آنكه از چشم تو افتادم جو اشك

مي كنم اندر غم هجر تو زاريها هنوز

ديدگان را حلقه بر در مي نمايم حلقه وار

دلخوشم با لذت چشم انتطاريها هنوز

بخت من خواب است و اميد لطف بيدارست

ديده عادت كرده بر شب زنده داريها هنوز

شب شد و سيمرغي سكوتم را شكست

ناوك چشمان تو شيرين زبانيها هنوز

يار با اغيار يار است و دل خوش باورم

دارد از آن با وفا اميد ياريها هنوز

نيست اميد وفايي ز غم هجران من

گر چه هستي زنده است با اميدواريها هنوز

 چه جاودانه مي سرودي خروار خروار نياز و خواهش را

چه هنرمندانه معمار،بودي ، حس بودن را

خواستن را ، و خداي پاك را

بارها در مصرعي به تكرار شگفت زده و اشك ريز ، هر دم سلامت كرده ام

استاد . . .

بعد از تو هر چه بيابان مي بينم ، سراسر مه گرفته

و هر چه قريه كه گذشتم چراغش خاموش است

و چه رسوا ، بي ترديد ديگر تازيان مي زنند عشق را زير هر چراغ خيابان

و تير مي زنند پويان و محمد و علي را.

هميشه اشك ريخته ام ،

هرگز كسي اينگونه به كشتن خود برنخواست

كه من به زندگي نشسته ام

و چه جاويدان نمودي زنداني ستمگري كه هرگز به آواز زنجيرش ، خو نخواهد گرفت

متبرك باد نام تو!...

 - زمان زیستن:                                                                     

زمانی برای زیستن

زمان زیستن ویافتن

در پی نشانه بودن

 لحظات قنودن پرنده      

فرصت رفتن

رسیدن به مقصود ، انتظار یاری داشتن

جنس فردا ، شاید

جوشش هر لحظه زیبایی باشد

بوسه های بودن تا هر صدایی ، صدای تو باشد

و نشانه ای از مقصد

هر نیازی ، اطاعتی

 هر سلامی ، پاسخ  

آنجا باید جایی باشد

برای با تو بودن ، برای تو شدن

برای همنفسی   _ برای اطمینان ،ایمان

جنس فردا شاید جنس باور مان باشد

باور خویش ، بودن

باور ما شدن

بهر منزل عشاق که راه نباشد   ، 

فردا همسفری - باید که باشد.

 چون  کوه استوار

باوری همچو لمس آب ،در دل خاک

نوری از جنس خدا            

جماعتی لبریز ایمان       

راهیان جاده عشق       

و هر روز گشادن نقاب ها

عصر رویارویی حق است و باطل

 سلامم را تو پاسخ گوی؛ای آشنای دیر یافته

ای فراتر از تب تند عادت ، از عشق

یافته ام روح پاکت در کالبدی سیمین

و نوازش کرده ام تاری از پیچک زلفانت را

در کف عریانی دستانم.

ای ریسمان اسرارم

در حلقه نور تو یارب چه سخن ها شنیدم از عشق

از نیاز و اشتیاق

ای گوهر ایمانم ،

رازهای دیر یافته ام را بر جریده خواهم خواند 

شاید سفر کرده ای شوق رجوع یابد.

من همه محو شکوه، محو تماشا.

با تو خواهم ماند و چنگ در زلف زیبایت خواهم آویخت.

در مجاز اندر مجازش ، دل سپرده به مجازی از جنس بلور. از عطر  یاس سپید.

دستت را به من بده و زخم بپوشان ای سلاله پاک از نسل زیبایی.

حرمت چشمانت را به من بسپار ، ای گوشه راز خلقت.

قرنهاست که می شناسمت

ای گل  ، شعر دلنشین عاشقی من.